Laatst bijgewerkt op 25 april 2022
Ik haal je op, ik neem je mee (Ti prendo e ti porto via, 1999) is de tweede roman van Niccolò Ammaniti, en een van zijn meest populaire boeken. Ammaniti vertelt een verhaal vol personages, wiens levens kruisen op grappige maar ook tragische momenten. De effectieve en scherpe schrijfstijl heeft de schrijver geliefd gemaakt bij het publiek in Italië en het buitenland
Op deze pagina
Het verhaal speelt zich af in Ischiano Scalo, een denkbeeldig dorp in de Maremma streek. Ischiano Scalo ligt dicht bij de zee, maar het is niet echt een plek om de vakantie door te brengen.
Het dorpje is een reeks huizen langs een weg, omringd door moerassen en muggen.
Op deze plek waaruit iedereen probeert te ontsnappen, spelen zich twee liefdesverhalen af.
Pietro is een slimme jongen met de droom ooit bioloog te worden. Maar hij wordt niet erg gesteund door zijn familie, hij is introvert en hij is het slachtoffer van de pestkoppen van het land.
Gloria daarentegen heeft een familie die haar helpt, en ze is de dochter van een bankdirecteur, ze is mooi en intelligent.
Graziano Biglia is een 40-jarige playboy. Er wordt van hem gezegd dat hij tijdens een zomer in Riccione met maar liefst 300 verschillende vrouwen heeft kunnen slapen.
Na een leven vol seks en drugs wordt hij verliefd - niet beantwoord - op de 21-jarige danser Erica, wiens enige doel het is om beroemd te worden.
Zijn droom is dat Erica hier met hem meegaat om te trouwen en een jeanswinkel te openen.
Flora Palmieri is een jonge vrouw die haar toevlucht zocht in het dorp en de opbouw van haar leven opgaf om voor haar zieke moeder te zorgen.
Flora en Graziano kunnen niet meer van elkaar verschillen, toch ontstaat er een aantrekkingskracht tussen de twee.
De levens van de vier hoofdrolspelers, en die van een groot aantal personages die om hen heen draaien, zijn voorbestemd om elkaar te ontmoeten en te beïnvloeden.
Pietro en Gloria zijn verliefd, maar ze zijn zich er niet van bewust: ze zijn samen opgegroeid en dus zijn ze vrienden. Pietro is ook een heel verlegen jongen, die in de problemen komt doordat hij bij de groep pestkoppen betrokken is.
De liefde van Graziano en Flora wordt in plaats daarvan belemmerd door de moeilijkheden uit hun verleden, wat leidt tot gedrag dat moeilijk te veranderen is. Flora, die lerares is, is een mooie vrouw die gewend is geraakt aan het gebrek aan liefde.
Een groot aantal personages komt in het boek voor, elk met hun eigen functionele rol in de evolutie van het verhaal.
Deze personages, die het leven en de keuzes van de hoofdrolspelers beïnvloeden, dragen bij aan het verrijken van het verhaal van Ik haal je op, ik neem je mee.
Net als in zijn andere romans is Ammaniti goed in het opbouwen van de plot van gebeurtenissen, zonder onafgemaakte zaken achter te laten. Elk parallel verhaal dat opent heeft zijn eigen rol en zijn eigen afsluiting. Op deze manier is het voor de lezer niet moeilijk om de ontwikkeling van het verhaal te volgen.
Dertig pagina's vanaf het einde neemt de roman een onverwachte wending en wordt gekleurd met zwarte tinten.
De vertelling keert terug naar het begin, met de afwijzing van de kleine Pietro - de enige die faalde op school.
Ondertussen is professor Flora van school verdwenen en in een depressie beland. Dit komt omdat Erica en Graziano weer bij elkaar zijn en ze zijn gevlucht.
Het einde is absurd en onverwacht, en we verklappen het je niet.
De verhalen van de verschillende personages ontmoeten en verstrengelen zich met elkaar, in volle Ammaniti-stijl.
Ik haal je op, ik neem je mee, het begint als een provinciaal verhaal, voordat het wegzakt in het drama. Het is een Amarcord, met karakter.
Met zijn 430 pagina's vol verwarde, problematische en enigszins dwaze karakters, "Ik haal je op, ik neem je mee" is het een prachtige roman die ontroert.
Veel lezers, vooral in het buitenland, houden van de roman omdat hij een glimp van Italië biedt, verteld in de scherpe stijl van Ammaniti.
Het verhaal speelt zich af in de loop van een schooljaar. Het boek begint met het falen van Pietro, de enige leerling die op de hele school faalde. Van daaruit volgt het boek de gebeurtenissen die in de afgelopen 6 maanden tot dat moment hebben geleid.
Het einde van de roman vindt daarentegen 6 jaar later plaats, wanneer Pietro een brief aan Gloria schrijft waarin hij zijn verklaring voor de gebeurtenissen geeft.
Het dorp Ischiano Scalo is een verstikkende plek.
Zoals de titel van de roman al zegt, zoeken de personages ontsnapping in een poging zichzelf te redden:
P.S. Bereid je maar voor als ik langskom in Bologna: ik haal je op, ik neem je mee.
De inwoners van Ischiano Scalo zijn gefrustreerd en strijden allemaal met elkaar om te proberen te ontsnappen.
Ook als dit betekent dat anderen de prijs moeten betalen. Hiervoor hebben de karakters van Ammaniti alle menselijke zwakheden. Dit helpt om de personages van Ammaniti echt te maken: niemand is echt onschuldig.
Een van de dingen die we het meest waarderen in Ammaniti is de manier van schrijven die nooit verveelt. Het kan soms grof zijn, maar het beschrijft de situaties en de personages goed - ook al zijn deze bij nader inzien soms een beetje stereotiep.
Een van de dingen die we het meest waarderen in Ammaniti is de manier van schrijven die nooit verveelt. Het kan soms grof zijn, maar het beschrijft de situaties en de personages goed - ook al zijn deze bij nader inzien soms een beetje stereotiep.
De roman zit vol grappige en tragikomische momenten. Pas tegen het einde begrijp je dat je een noir-boek aan het lezen bent, wanneer zelfs de taal verandert en serieuzer en dramatischer wordt.
Ammaniti's boek verscheen in 1999. Twee jaar later, in 2001, schreef de beroemde Italiaanse zanger Vasco Rossi het gelijknamige lied na het lezen van de roman.
Niccolò Ammaniti is een Italiaanse schrijver en regisseur, geboren op 25 september 1966 in Rome. Hij publiceerde zijn eerste roman, Branchie, in 1994.
Ammaniti werd in 2001 beroemd in Italië met de publicatie van zijn roman Ik ben niet bang (Io non ho paura de Italiaanse titel), in Nederland uitgegeven door Lebowski.
De bekendheid van de auteur nam in 2003 toe met de release van de gelijknamige film, geregisseerd door Gabriele Salvatores.
In 2007 publiceerde Ammaniti nog een roman die internationaal bekend werd en de Premio Strega in Italië won, Zo God het wil (Come Dio comanda), in Italië uitgegeven door uitgeverij Mondadori en in Nederland door Overamstel Uitgevers.
Het jaar daarop wordt er een film gemaakt van het boek, opnieuw opgenomen door Salvatores.
Lees meer over Niccolò Ammaniti.
Ik ben een Italiaan uit Lombardije, in de buurt van het Gardameer. In Italië werkte ik in de toerisme en reissector. Mijn talenkennis bracht me naar Nederland, waar ik werkzaam ben in de communicatiesector.
Op Alle Italiaanse schrijf ik over mijn passies, zoals Italiaanse films en literatuur, terwijl ik mijn Nederlands oefen.
