Zonder de top te bereiken - een reis door de Himalaya (Senza mai arrivare in cima is de Italiaanse titel) is het derde boek van de Italiaanse schrijver Paolo Cognetti gewijd aan de bergen, na De buitenjongen (2013) en na het grote internationale succes van De acht bergen (2016). Toen hij de leeftijd van 40 bereikte, legt Cognetti uit dat hij "het afscheid wilde vieren van dat verloren koninkrijk dat de jeugd is". Samen met twee vrienden vertrok hij naar de Himalaya. Zonder de top te bereiken is het verhaal van hun reis. Een filosofische verhaal vol passie, vriendschap en landschappen, typisch voor de stijl van Cognetti.
Na het winnen van de prestigieuze literaire prijs "Premio Strega" in 2017 met De acht bergen, keert Paolo Cognetti terug om zijn passie voor de bergen te vertellen in Zonder de top te bereiken - een reis door de Himalaya.
Het is geen roman met fictieve personages. In plaats daarvan is het een dagboek waarin Cognetti vertelt wat hij voelde en aantrof tijdens de expeditie naar de Himalaya.
Het is een kort verhaal, slechts 140 pagina's in de Nederlandse editie, waarin de schrijver zijn reis vertelt vanuit een filosofisch en persoonlijk oogpunt.
En ten slotte ben ik er ook echt heen gegaan, naar de Himalaya. Niet om de toppen te beklimmen, waar ik als kind van droomde, maar om de dalen te verkennen. Ik wilde zien of er ergens op de wereld nog maagdelijke bergen bestonden, wilde ze met eigen ogen aanschouwen voordat ze voor altijd zouden verdwijnen.
Ik vertrok uit de deels verlaten, deels verstedelijkte Alpen en kwam terecht in het meest afgelegen hoekje van Nepal, in een klein Tibet dat zich staande houdt in de schaduw van het echte, ten dode opgeschreven Tibet.
Driehonderd kilometer heb ik gelopen, en ik ben acht passen van ruim vijfduizend meter overgetrokken, maar een top heb ik nooit bereikt. Mijn gezelschap bestond uit een cultboek, een zwerfhond en een paar vrienden: eenmaal terug zijn de vrienden gebleven
Paolo Cognetti zegt dat hij de behoefte en de urgentie voelde om te vertrekken. Voordat hij 40 wordt, een leeftijd die voor hem het einde van zijn jeugd symboliseert. En voordat de bergen volledig zijn gedenaturaliseerd door de mens. Ook om deze reden kiest Cognetti niet de meest bezochte en toeristische plaatsen van de bergketen, maar een van de meest afgelegen en onbewoonde uithoeken van Tibet.
Eind 2017 - tevens het einde van mijn veertigste levensjaar - vertrok ik met een paar vrienden naar de regio Dolpo, een hoogvlakte in het noordwesten van Nepal, waar we ongeveer een maand te voet over meer dan vijfduizend meter hoge passen langs de grens met Tibet zouden trekken. Tibet zelf was onbereikbaar [..]
Maar wat wel bestond, althans, dat was e verteld, was een klein Tibet op Nepalees grondgebied, dat op een of andere manier door de geschiedenis was vergeten. [..]
In de immense Tibetaanse Hoogvlakte, waar zich een gebied bevindt, helemaal boven de vierduizend meter, waar moessons noch wegen komen: het meest dorre, meest afgelegen en dunst bevolkte gebied van het land. Misschien, zo dacht ik bij mezelf, zou ik daar het Tibet kunnen zien dat niet meer bestaat
Zonder de top te bereiken - Recensie
Het pad dat Cognetti volgt, begint bij het dorp Juphal en gaat verder in de Suli vallei.
Samen met zijn reisgenoten bereikt hij het Phoksundo meer en het boeddhistische klooster Shey Gompa.
Voor boeddhisten is Shey Gompa een belangrijk bedevaartsoord. Van daaruit lopen ze in een cirkelvormige route rond de heilige berg, waarop het verboden is om te klimmen. Door rond te dwalen zonder aankomstpunt, vinden pelgrims zuivering.
Zoals Cognetti opmerkt: christenen planten kruisen op de top van bergen, terwijl boeddhisten cirkels aan hun voeten tekenen. Het eerste lijkt een gebaar van geweld en verovering, het tweede een gebaar van vriendelijkheid en begrip.
Reizen en vriendschap
In de bergen ben je alleen, ook als je met iemand wandelt, zegt Cognetti. Maar het gevoel van afstand en verkenning versterkt vriendschappen.
Cognetti begon samen met twee vrienden aan de expeditie: Nicola en Remigio.
Nicola, met wie ik kort tevoren bevriend was geraakt. We waren elkaar tegengekomen, hadden het gevoel dat we op elkaar leken en bevonden ons in de fase waarin er nog van alles aan de ander te ontdekken viel.
Remigio, de dierbaarste en lastigste vriend die ik op dat moment in mijn leven had. In de tien jaar van onze vriendschap was het me nooit gelukt hem mee te lokken uit het bergdorp waar hij was geboren en getogen, en waar ik was gaan wonen.
Onderweg ontmoeten ze een Tibetaanse hond, Kanjroba, van wie Cognetti vermoedt dat het de geest is van een andere reiziger in die bergen.
En tot slot is er een boek, De sneeuwluipaard van Peter Matthiessen, gepubliceerd in 1978 (het geboortejaar van Cognetti) en nog steeds te vinden in de boekhandels in Kathmandu. Het is een van de boeken die Cognetti inspireerden om te reizen.
Cognetti en zijn reisgenoten volgen het pad dat wordt aangegeven in het boek van Matthiessen, in de Dolpo-regio, in het noordwesten van Nepal, aan de grens met Tibet.
De lokale bevolking, hoewel geografisch in Nepal, is cultureel Tibetaans en spreekt de taal van Tibet.
Een expeditie naar de Himalaya moet echter goed georganiseerd zijn, het is geen wandeling in de Alpen.
Het kamp moet 's avonds worden opgebouwd en' s ochtends worden afgebroken. Hiervoor vertrekt Cognetti met gidsen, dragers en muilezels.
De Himalaya is geen gebied dat je lichtvaardig betreedt: om honderden kilometers door onbewoonde bergstreken te kunnen afleggen, had je een heuse expeditie nodig, met gidsen, dragers, muildieren, een kampement dat elke avond opgebouwd en elke ochtend waar afgebroken moest worden, en reisgenoten.
Een passie voor de bergen
Op de achterkant van de Nederlandse editie van het boek lezen we:
Waar zijn we naar op zoek wanneer we op reis gaan? Deze vraag staat centraal in "Zonder de top te bereiken". [..]
Het is meer dan een reisverslag: het is een eerlijke vertelling over iemand die probeert zijn grenzen te vinden, die vele oude zekerheden ziet vervagen en die de pracht ontdekt in kleine zaken, zoals een onverwachte ontmoeting met een Tibetaanse hond. De hoofdpersoon zoekt balans in zijn leven en vindt die in de schoonheid van natuur.
Zonder de top te bereiken is weer zo'n boek waarin Cognetti zijn liefde voor de bergen weet over te brengen, waar hij ook als schrijver inspiratie uit haalt.
Een boeiende lectuur, die we aanraden aan wie genoten heeft van "De acht bergen" en meer wil lezen. Waarschijnlijk zal "Zonder de top te bereiken" een oosterse versie van Cognetti's vorige boek lijken.
De blog van Paolo Cognetti
Wist je dat? Paolo Cognetti heeft een blog op internet, waarin hij ook schreef tijdens de publicatie van Zonder de top te bereiken. In deze post, geschreven in het Italiaans en gedateerd 2018, vertelt de auteur over zijn boek.
We raden aan om het te lezen als je de thema's van het boek wilt verdiepen en de context beter wilt begrijpen.
Reisdagboek: video's en foto's met Paolo Cognetti
Tijdens de expeditie naar de Himalaya werkte Paolo Cognetti samen met de Italiaanse site Montagna.tv om enkele updates te publiceren: interviews, foto's en video's.
Als je het leuk vindt om Italiaans te leren, of zelfs maar foto's van Cognetti's reis wilt kijken, kun je alle updates vinden die zijn verzameld op de pagina Reizen met Paolo Cognetti.
Over de auteur Paolo Cognetti
Paolo Cognetti werd in 1978 in Milaan geboren en is een van de meest succesvolle Italiaanse schrijvers van de afgelopen jaren.
Cognetti's verhaal is bijzonder, het is erg interessant en is verbonden met de bergen.
In zijn boeken schrijft hij over actuele onderwerpen: het langzame leven in de bergen, het milieu, de kritiek op het individualisme en het consumentisme.
Hoi! Wij zijn Italianen en wonen al jaren in Nederland. Toen wij hier kwamen, namen we een deel van onze traditie met ons mee. En we merkten al snel dat Italië erg populair is bij de Nederlanders. Nu we de Nederlandse taal wat beter kennen, bieden we een account aan met originele inhoud.
